Spójrzmy np. na rybołówstwo: część ryb poławianych w naszych oceanach przetwarzana jest na mączkę, którą karmione są hodowlane łososie, które z kolei przetwarzane są na mączkę, którą żywi się niektóre zwierzęta, których mięsa używa się do produkcji chrupek dla psów i kotów!
Wobec tych faktów wyjaśnimy Wam, dlaczego białko z owadów jest realną alternatywą i zdementujemy obiegowe opinie.
Opinia 1: „Białka z owadów nie są białkami zwierzęcymi”
FAŁSZ. Owady należą do królestwa zwierząt. Należą do podtypu bezkręgowców, w przeciwieństwie np. do ssaków, które są kręgowcami. Jak z tego wynika owad jest zwierzęciem, więc i białko z owadów jest białkiem zwierzęcym. CBDU
Opinia 2: „Białka z owadów nie nadają się dla psów i kotów”
FAŁSZ. Bardzo ważne jest, aby rozróżnić pojęcia „żywność” i „odżywianie”. Bycie mięsożercą nie oznacza „jeść przede wszystkim mięso”. To jedynie oznacza, że żywność ma być złożona przede wszystkim z BIAŁEK. Białka owadów znajdujące się w naszych chrupkach są białkami zwierzęcymi, łatwiej strawnymi niż białka pochodzące z mięsa konwencjonalnego. Nadają się więc do spożycia i przez psy i przez koty.
Opinia 3:” Białka z owadów są źródłem choroby wściekłych krów.”
FAŁSZ. Choroba wściekłych krów lub z ang. Bovine Spongiform Encephalopathy, BSE, po polsku gąbczasta encefalopatia bydła, to zakażenie pokarmowe wywoływane spożyciem mączki zwierzęcej powstałej z kości i organów wewnętrznych chorego bydła, nie używanych do żywienia ludzi, ewentualnie z tusz padłych zwierząt, którymi karmi się inwentarz żywy. Bydło to było nośnikiem białek PrP, tzw. „prionów”, które wg Stanley Prusiner same stały się czynnikiem zakaźnym (1).
Nasze owady żywione są produktami ubocznymi produkcji rolnej, a nie zwierzęcej, co znacząco ogranicza ryzyko infekcji chorobą szalonych krów.
Hodowane w ściśle określonych warunkach, owady nie stanowią żadnego ryzyka sanitarnego.
Opinia 4: „ Używane do produkcji owady są gatunkami wymierającymi.”
FAŁSZ. W naszych recepturach używamy mączki produkowanej z larw much hermetia illucens (brak oficjalnej polskiej nazwy, wg tłumaczeń dok. UE: czarna mucha) Wymieranie gatunków nie dotyczy tej muchy ze względu na jej bardzo szybki cykl rozrodczy.
Opinia 5: „Hodowanie owadów jest ryzykowne, bo może wiązać się z ich inwazją.”
FAŁSZ. Nasza mączka powstaje z larw much hermetia illucens. Nie ma ryzyka, że odlecą. Ponadto larwy te są hodowane w pojemnikach w zamkniętych hangarach. Dorosła mucha żyje zaledwie kilka dni i jest całkowicie zajęta reprodukcją: znaleźć partnera, odbyć stosunek i złożyć jajeczka. Nie ma więc żadnego ryzyka „inwazji”.
Opinia 6: „Stosowanie białek z owadów jest nieekologiczne”
FALSZ. Owady zużywają bardzo mało naszych cennych zasobów naturalnych, bo ich metabolizm jest bardzo skuteczny. Żeby wyprodukować 1 kg mączki z owadów, potrzeba jedynie 2 kg pożywienia i 10 l wody. Tymczasem aby wyprodukować 1 kg mięsa wołowego potrzeba 10 kg pożywienia i 10 000 l wody!
Skąd taka różnica?
Ssaki są zwierzętami stałocieplnymi, zużywają więc dużo energii do regulacji temperatury ciała. Ta energia jest „stracona”, bo nie jest wykorzystywana do zwiększenia masy ciała, co tłumaczy większe potrzeby żywieniowe.
Owady zaś są zmiennocieplne, czyli nie produkują, lub produkują bardzo niewiele ciepła. To wyjaśnia, dlaczego wskaźnik konwersji przyjętego pożywienia na masę ciała jest tak korzystny w przypadku owadów.
Opinia 7: „Hodowla owadów potrzebuje dużo przestrzeni”
FAŁSZ. Hodowla owadów wcale nie potrzebuje dużo miejsca. Nie ma możliwości, żeby ustawić krowy jedna na drugiej. Ale pojemniki do hodowli owadów już tak! A to zużywa dużo mniej przestrzeni.
Współczesne problemy z wylesieniami mają związek z potrzebą uzyskania przestrzeni dla stworzenia pastwisk do hodowli zwierząt oraz terenów rolnych pod uprawę np. soi, żeby te stada wyżywić.
A oszczędzanie powierzchni rolnych pozwala walczyć z utratą lasów na planecie.
Autor : HeloïsePesnel,Tomojo 18 czerwca 2019 r.
(1) Lesprions – État des lieux 20 ans aprèsl’apparition de l’encéphalopathiespongiformebovine, Carole Crozet, Sylvain Lehmann MedSci (Paris), 23 12 (2007) 1148-11
